Donker

het mag donker zijn

grimmige sferen

kleurloze kleren

onverlichte stegen

duistere wegen

zwicht voor zwart en zwaar

verlicht

tristesse als een zegen

Onuitgesproken

de woorden niet gezegd

zijn talrijk

de woorden niet weerlegd

geven gelijk

je hoort me niet

het is stil

geen limiet

wat ik verbergen wil

in vreugde en verdriet

de woorden niet gezegd

alleen voor mij weggelegd

Fail

het zijn de aannames

bron van zoveel toestanden

zaad van alle misverstanden

je zegt dit, bedoelt dat

je hoort iets, denkt wat

woorden die in de krochten van het brein een weg banen door de bochten

van eigen beleving, door de gedrochten van eigen gedachten, zich wanen

in eigen realiteit

onze tong, onze taal, ons woord

ons hooggeachte schat schiet zo vaak - te vaak

tekort