Had

ik had een stem

ik kon zingen

roepen

schreeuwen

ik had een lach

ik kon giechelen

gieren

brullen

ik had een vraag

ik kon verwonderen

bewonderen

begrijpen

ik had een idee

ik kon ook eens niet

dit

Realiteit

realiteit daalt in

als met 10 centimeter

een ongeborene tussen

de bekken zit, in ruimte

als zeven lichtjaren

een zwart gat elke dag

een zon eet, in tijd

tussen leven en dood

uitgerekt daalt in

de zin van alles

en niks

Laten we poëzie praten

laten we poëzie praten en antwoorden

op onze drang gevoel in dicht te verwoorden

laten we in regelmatige lettergrepen

alles vertellen wat we eerder niet begrepen

laten we in een fijne cadans op zoek gaan

naar de balans waar letters voor zich spreken

laten we zonder tierlantijn de stilte verbreken

laten we poëzie praten en onszelf loslaten